Bana öğretmek istediği ne diye düşünürüm.
Tıkanıp kalıyorsam, gücümün yetmediğini
düşünüyorsam, karmaşıksa, ama içindeysem. Daha doğrusu içimdeyse…
Tüm hercümerç benden dolayı aslında.
Suçlamamayı öğrendim. Yani öğreneceğim çok
şeye de boynumu eğerek.
Yeteri kadar son verdim.
O nedenle devam etmemin bir sebebi olduğunu ve
henüz bilmediğimi düşünüyorum.
Kaldığımız şeylere değer vermeyi önemsiyorum.
Bu bir savaş değil.
Kimse istemediği zaman değişmeyecek. Bazen
istediği zaman da değişemeyecek.
Her şeye rağmen yakınlaşabiliyor ve oradan
başlayabiliyorsak, genel ritminde özümüzü açığa çıkarıyor ve
tekrarlanabiliyorsa oluyor bence.
O özün iyi olması gerekiyor mu?
Sırf iki kişi arasında taşınabilmesi,
hafifleşmesi, başkasına zarar vermeden özgürleşebilmesi, yerini bulması sanki
değeri oluşturan.
Ölüyoruz kısaca.
Basitçe insanız.
Neden anlamlı değil ki hiç bu?
