Düğün

Avishai Cohen, Svensson Trio, pachelbel’s canon in d major ...girizgahı.

Tori‘mizin sorta fairytale’i, sirens’ı..

Ayşegül’ün durum leyla’sı...

Biraz iç çocuk sakinledi. Ateşi düştü.

“Birinin kim olduğunu mu merak ediyorsun, ona güç ver” demişti.

Büyük laflar etmeyi, içki içmeyi, kitapları, kadınları, cerrahi operasyonları severdi. Gündelik hayatta, sorumluluklarda, iletişimde, kabul etmekte kötüydü. İçini dışıyla dengeleyemiyordu. 

Komikti. Daha doğrusu komiklik yapmayı severdi.

Ben ellerini severdim. Sıcak, yumuşak ve şiirli.

30’lu yaşlarımda gördüğüm bir rüyada çok ağlamıştı. Ben böyleyim, seni biliyorum, yapamıyorum işte diye alnını alnıma dayayıp uzun süre sarsıla sarsıla ağlamıştı. Yapamadığını ilk defa şaşkınlıkla anlamıştım. Ben yapmadığını düşünmüştüm hep.

Benimle olmayı kendine, hayatına sığdıramadığını düşünüyorum. Bir hayatı oldu mu bilemiyorum.

En çok anlam veremediğim şeyler için kızdım ona. Kaybolmaktan sıkıldığım için. Naz yapmaya, şımarmaya, salmaya fırsatım olamadığı için.

Şimdi yaşamak için yapmayı bildiği en iyi şeyi yaptığı için kızamıyorum ona.

Tüm narsist patalojisinin altında iyi yürekli bir çocuğun burnunun kanadığını duyuyorum. 

Genlerimde akıyor yanlızlığı. Genetik bir yalnızlığa karşı durmak zorlu oldu. Mehmet ve Yiğit, ilgili yaşamsal fonksiyonlarıma ritmini vermeseydi uzun çizgi çok uzak değildi bence.

Umarım bu sefer yapabilir.

Bir kadını sevebilir.

Babam.

Evlendiğinde.