İkiyi çizemiyormuş. Kesme yapamıyormuş.
Sorduğumda, tercih edilen çocuk, ziyan olmaması
gereken çocuk, enerjisini efektif kullanmak için mutlaka bi spor, efendim bi
şey yazdırmak gereken çocuk! Evet yaramaz, ama o herşeyin farkında çocuk.
Ama kesme yapamadığı kağıtı höt diye
çöpe attın...
Farkındaydın da, neden bu kadar
inceliksiz davrandın?
Bu soruları öğretmenine sorarak, cevaplari Yiğit’e
açıklayarak, anlatarak, rehberlik ederek, yapamayanları tanımlayabileceğimi
düşünüyorum.
Hayatların tam bu anlardan başladığını
düşünüyorum.
Oğluma baktığım gözlerimi tüm
sevdiklerim için saklı tutuyorum.
-Sen solaksın, ikiyi bu tarafa doğru
çizeceksin.
-Yapmıycam, sıkıldım.
-Tamam. O zaman 6 çizelim.
-Ne olacak 6 çizince?
(Ananın....! 4.5 yaşındasın, wifi nasıl
işler diye soruyorsun, ölünce ne olduğunu saatlerce sorguluyorsun, uçan araba
yapmanın zamanı geldiğini söylüyorsun, baban kürtçe küfrettiğinde bana
şikayet edebiliyorsun, küresel ısınmayı anlatabiliyorsun, do re mi fa’ yı
tanıyorsun, sarılmayı, doyasıya öpmeyi biliyorsun, 2’yi çizmesen, s....oktan kağıdı
kesmesen ne olur???)
Diyemiyorsun.
-Çizmek istemiyor musun?
-Yok.
-Hııı, sokağa tebeşirle yazsak?
-Olabilir.
İşten geliyorum. Tiklenecek task'ım
sokağa sayı yazmak.
-İki çizelim.
-Tamam.
Oysa solak. Çiziyor iki gibi bir şey
parkın betonuna. Allah yapamadı diyorum.
-Anne, bak bu soru işareti gibi oldu
diyor. Gülüyor.
(Lan! Soru işaretini nereden
biliyor, 2’yi çizdireceydik!)
Diyemiyorsun.
-Altına nokta koyarsan, evet soru
işareti.
Gülümsüyorum.
Noktayı koyuyor.
Gözlerime, kara zümrütleri ile ışıl ışıl
bakıyor. Alış veriş mesafesi soluksuz kalıyor aramızda.
Koşup gidiyor sonra.
O mesafede tüm olanlara cesaretim var.
Yapamadıklarımız için acaba anamiz ve
babamız ile aramızda olan bu mesafelere mi bi bakmak lazım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder